Monografia stanowi interdyscyplinarną refleksję nad miejscem dziedzictwa w kształtowaniu tożsamości lokalnych społeczności oraz nad jego potencjałem rozwojowym w kontekście dynamicznych przemian współczesności. Autorzy wskazują na potrzebę nowego, zintegrowanego podejścia do ochrony wartości kulturowych – takiego, które łączy wrażliwość konserwatorską z odpowiedzialnością wobec środowiska, społeczeństwa i przyszłych pokoleń.
Publikacja zwraca uwagę na znaczenie dziedzictwa jako żywego, ewoluującego zasobu – nie tylko jako przedmiotu ochrony, lecz także jako czynnika inspirującego innowacyjne działania projektowe i społeczne. Zawarte w niej teksty podejmują refleksję nad rolą przestrzeni historycznych w rozwoju miast, wsi i regionów, a także nad sposobami integrowania tradycji z nowoczesnością w procesach planistycznych i architektonicznych.
Zachęcamy do lektury wszystkich zainteresowanych problematyką współczesnych przemian w ochronie i reinterpretacji dziedzictwa.
